“I may not be there yet, but I’m closer than I was yesterday.”
Mijn toekomst is eindelijk in zicht en ik ga eindelijk mijn leven oppakken. Ondanks dat dit prachtig is en ik van geluk mag spreken, heb ik toch het gevoel dat ik achterloop.
Vrienden kopen huizen, op social media zie ik allerlei berichten van mensen die gaan samenwonen en de afgelopen periode stond mij social media vol met berichten dat bekenden zijn afgestudeerd. Natuurlijk ben ik blij voor iedereen maar toch voelt het elke keer als een steek in mijn hart.
Dit had ik moeten zijn, ik had een huisje moeten hebben met Jordy en afgestudeerd Verpleegkundige moeten zijn. En nu? Ik woon nog steeds thuis (ik heb het thuis super goed hoor ;)),ik heb een stomme ziektewet waardoor ik niks mag kopen maar waardoor ik ook weinig heb kunnen sparen en ik zit bijna alleen maar thuis te puzzelen en serie te kijken. Dit is niet wat ik voor ogen had gezien op mijn 23e.
Nu klink ik als een ondankbaar persoon, maar begrijp mij niet verkeerd. Ik weet dat ik geluk heb gehad en dat ik dankbaar moet zijn voor het dak boven mijn hoofd en de super lieve mensen om me heen. Maar dit neemt niet weg dat ik 23 jarige ben die ook volwassen wil worden.
Natuurlijk zie ik er ook het positieve van in. Wanneer het dadelijk eindelijk mijn tijd is, ben ik er meer dan klaar voor waardoor ik er dan ook optimaal van kan genieten!
“It does not matter how slowly you go, so long as you do not stop.”
Mijn grootste nachtmerrie 