Gastblog Loes – 5.0

‘Bij twijfel gewoon doen’, zeggen ze. Meerdere malen heb ik nagedacht over hoe ik de blog zou schrijven over Anne’s tijd op de medium care in Nijmegen. Ga ik eerlijk zijn, het brengen met een gouden randje of liegen. Zoals alle vorige blogs blijf ik bij mijn eerlijke mening en ervaring.

De tijd op de medium care begon vreselijk. Het MRSA virus werd gevonden en alles werd uit de kast getrokken voor de isolatie. Tijdens deze weken leek het alsof ik aan het werk was wanneer ik in Nijmegen zat. Anne had veel zorg en entertainment nodig. De letterkaart werd veel gebruikt en ze gaf dit aan door met de ogen op en neer te gaan of door met de ogen naar de kaart te kijken. Soms was dit wel meerdere keren in 5 minuten tijd. Daarnaast verveelde ze zich veel dus keken we een serie of vertelde ik haar dingen. De canule zorgde voor veel slijm waardoor ik vaak iemand moest bellen of gaasjes moest verwisselen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik deed het. Voetmassages en handmassages waren standaard en het zorgen dat ze het niet te warm of te koud had ook. De gehele tijd dat ik in Nijmegen op de MC was mochten we de kamer niet af. Wanneer we dit wel deden moesten we 10 minuten lopen naar de uitgang, buiten staan en de MRSA bacterie laten wegwaaien (serieus ik maak geen grapje). Naar buiten gaan deed ik dus niet veel.

Je was nu bij alle momenten en emoties van Anne aanwezig. Van het wegzuigen van het slijm in de canule tot het verschonen of verzorgen. Maar ook de boze, verdrietige en blije buien waren voor mijn neus. Ze kon inmiddels een beetje lachen wat dit fijn maakte, maar wat was het vreselijk om te zien dat ze ergens last van had. De standaard vragen vuurde ik behoorlijk vaak af. Veel van het verdriet kwam van ervaringen op de MC af. Ik wil niet afdoen van de verpleegkundigen en artsen, maar wat zijn er dingen mis gegaan.

De boosheid komt meteen boven wanneer ik hieraan denk. Zoals ik de vorige keer al zei zijn er trauma’s ontwikkeld op deze afdeling. Het ergste hier was dat ze nachten zonder bel heeft gelegen. Er kwam (mogelijk door MRSA) niemand even binnen. Ook hoestte ze veel en was de bel dan niet meer aan te raken. Haar hoofd zat dan te ver weg van de bel. Hier hebben we weken aan gewerkt en gesprekken over gehad met verschillende mensen om dit probleem samen op te pakken en aan het einde ging dit redelijk.

Naast dit trauma heeft Anne veel pijn ervaren op de MC. Ze kreeg buisjes in haar oren maar dit kon niet op een operatiekamer door dat irritant virus, het ging dus op haar eigen kamer plaatsvinden. Wanneer mensen buisjes krijgen gaan ze vaak onder een korte maar gehele narcose, bij Anne maakten ze deze keuze om dit met spuiten in de oren te doen! Ze kreeg spuiten in haar oren welke zouden moeten werken. Helaas werkte dit niet wat ervoor zorgde dat ze HEEL VEEL PIJN heeft moeten doorstaan. Het 1e buisje ging er goed in maar bij de 2e hebben ze 20 minuten gefrutseld en gestunteld. Stel je weer eens ff voor dat je hier niks over kan zeggen of aangeven. Anne heeft heel hard gehuild waardoor mijn vader aangaf dat het genoeg was geweest. Twee weken laten wilden ze dit buisjes op de OK plaatsen met maatregelen vanwege de MRSA. Op dit moment kwamen we erachter dat ze niet meer naar de operatiekamer of recovery durfde. Heel veel tranen en angsten heeft het opgeleverd om toch te gaan. Ze was zo bang om hier te zijn zonder ons en zonder de kans om iets aan te kunnen geven. Papa is toen meegegaan naar de narcose en bij de recovery heeft hij haar weer opgevangen.

Als laatste kwamen ze op het idee om de canule te gaan verwisselen. Ze hadden dit in een erg korte tijd besloten. Nou als ik dat had geweten van te voren was het anders gegaan. Ze hebben dus Anne bij volledig bewustzijn de canule eruit gehaald en er een nieuwe ingestopt. Lekker gevoel lijkt me het niet om in een open wond iets gestopt te krijgen bij je luchtpijp. Wat een pijn heeft ze hierdoor geleden.

Ik ben dankbaar voor het verpleegkundig personeel dat bij Anne aansloot en Anne betrok bij zorg. Het zijn echt wel toppers op de afdeling. Ik ben mij ervan bewust dat iedereen anders is en het niet altijd verloopt zoals je zelf zou willen maar door mijn beschermende instinct tegenover Anne heb ik heer veel discussies gehad. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik de hele kamer met blaadjes en tips had volhangen en ik er erg veel en lang was. Ik bleef in de avonden totdat ze in slaap was en overdag totdat mij iemand kwam aflossen. Ik durfde haar moeilijk los te laten en deed dit ook niet. Met liefde heb ik alles voor haar gedaan in de tijd dat ze op de MC was en veel volgde ik. De artsen die kwamen stelde ik veel vragen en de verpleegkundigen belde ik voor alles op. Mijn liefde en kennis voor Anne is in deze periode het meest gegroeid. Ik weet precies welke blik wat betekend en wat ze wel en niet prettig vind. Mijn kleine zusje is zoveel meer gaan betekenen en de band die we hebben kan ik met geen andere in mijn leven vergelijken. Ze is een wereldwijf!

De kaart die ik Anne stuurde nadat alles gebeurd was. Samen staan we sterk 💪🏼

Advertentie