Gastblog Loes – 4.0

Wat als je al je vertrouwen in de handen van professionals moet leggen waarbij je jezelf niet helemaal lekker bij voelt?

Machteloosheid is het meest gehate en meest voorkomende gevoel van mij geweest op de Medium Care in Nijmegen. De dag dat Anne overging naar hier verliep anders en onverwacht. Jordy belde in de morgen naar de afdeling, vaste prik zou je denken. Hij kreeg echter te horen dat Anne binnen 1 uur naar de MC verplaatst zou worden. Redenen waren dat Anne de zorg op de IC niet helemaal meer nodig had en dat er een patiënt op de IC lag met MRSA. Ze wilden voorkomen dat ze dit zou oppikken. Het moment van het telefoontje was er niemand bij Anne wat zou betekenen dat ze helemaal alleen over zou gaan, mijn hart deed letterlijk pijn bij deze gedachte. Ik belde de afdeling en vroeg de telefoon bij Anne d’r oor te houden. Ik vroeg Anne of dat zij wilde dat ik bij haar was tijdens de ‘verhuizing’. De verpleegkundige zei dat ze naar boven keek (ja) en dat ze moest huilen. Per direct ben ik de auto ingesprongen en reed ik nogal snel naar Nijmegen.

Godzijdank was ik op tijd en kon ik nog de spullen op haar kamertje inpakken. Ondertussen zag je dat Anne erg emotioneel was. Het huilen van Anne ging tot Venlo op een andere manier als voorheen. Wij als mensen zonder schade kunnen onze emoties zelf verdelen en uitten. Als we niet uitgebreid willen huilen dan gebeurd dit niet, bij Anne was dit niet het geval. Als Anne moest huilen kwam dit er voor 100% uit. Het leek dan vaak alsof ze heel verdrietig was, terwijl dit wel mee kon vallen uiteindelijk. Met z’n tweeën reden we samen met de verpleegkundigen naar de MC. Hier kreeg ze een grote kamer met uitzicht op de tuin. Eindelijk had ze meer ruimte en meer om rond te kijken. Toch voelde Anne zich vanaf het begin op de MC anders als op de IC. De zorg is hier niet 1 op 1 en ze werken toch net iets anders. Ze werd voor een paar uur op isolatie gelaten omdat de test gegevens van de MRSA bacterie nog binnen moest komen. We waren er zeker van dat ze dit niet had.

Maar helaas… zoals veel bij Anne gaat was ook dit een tegenvaller. Ze had toch de MRSA bacterie. Wanneer je wil weten wat dit betekend, google maar ff. Nederland is het enige land in Europa die hier een probleem van maakt. Het hield helaas in dat er veel zou tegen vallen. Stel je voor:

Je ligt alleen op een kamer en kan niets bewegen en je kunt niet praten. Iets aangeven kan alleen met een bel die aangesloten moet worden of die goed moet staan. Daarbij komt elke professional binnen met een schort, mondmasker, muts en handschoenen. Letterlijk niemand is te herkennen en uit elkaar te houden. Daarbij moet iedereen dus moeite doen om bij je naar binnen te komen. Snelle of korte inloop krijg je dus niet. Eenzaamheid, machteloosheid en boosheid zou ik voelen op dat moment. Daarbij mag je nergens zomaar heen en moeten alle apparaten schoongemaakt worden. ALLES KOST MOEITE! Je bezoek mag de kamer niet af terwijl ze eerst naar buiten gaan en weer terug komen (10 minuten lopen naar de ingang). Je bent dus constant in gezelschap met je bezoek terwijl je op de IC bezoek had voor maximaal een half uur.

Een zware tijd op de MC werd het. Zonder negatief te praten over het personeel, is hier veel mis gegaan en zijn er veel trauma’s ontwikkeld. Mijn eerste zin waarmee ik deze blog begin slaat op deze tijd. Iedere keer als we in de morgen binnenkwamen op de kamer brak Anne. Hard huilen ging gepaard met verdriet over gebeurtenissen van die nacht of morgen. Als ik er al aan terug denk breekt mijn hart weer. Een knuffel geven was nog nooit zo moeilijk met alle slangen en dingen om haar heen. Met de letterkaart gaf Anne vaak aan dat de bel niet hard gewerkt of goed was gezet. Nachten van niet kunnen alarmeren kwamen voorbij. Ze lag onprettig, had haar behoefte gedaan of had pijn maar niemand die haar kon horen. Ook gaf ze vaak aan dat ze eenzaam was in de nachten en in de morgen veel negatieve gedachten kreeg. Ze werd iedere morgen wakker in haar grootste nachtmerrie. Hier kwamen dan ook vaak de tranen vandaan.

De eerste dagen op de MC waren met veel bezoek, genoeg verdriet en doorzettingsvermogen van Anne. Ze zat/lag in de tillift waarmee ze zelf deed werken een paar maanden geleden, werd gedoucht door haar geliefden en kreeg haar tanden gepoetst door vreemden. Wat heeft dit wijf een doorzettingsvermogen gehad in deze tijd. Ze accepteerde het en dealde ermee. Nog nooit heb ik zoveel liefde gevoeld voor iemand zo dichtbij mij. De kracht die zij had op dit moment inspireerde mij om door te gaan en mij groot te houden. Ik zat tenslotte niet in Anne d’r situatie, dus had ik geen reden tot klagen. Mijn kleine zusje, je bent een wereldwijf en nog niet gesproken te hebben over mijn ouders. We wisselden elkaar af en moesten weer in een ander ritme komen. We moesten even schakelen, maar wat deden ze het knap en vol liefde. We draaiden ochtend, middag en avond diensten. Samen met de vriend van Anne en mijn vriend hebben we dit klaargekregen. Samen genoten we van de mooie momenten. De eerste keer dat ze scheel keek, een kleine lach liet zien en ze geluid gaf met het spreekklepje op de canule. Ik voelde me vaak net zo’n trotste ‘moeder’!

Dit waren de standaardvragen die we voor de verpleegkundigen hadden opgesteld. Zodat Anne de kans vaker kreeg om wat te kunnen aangeven.

Advertentie