Angsten

“I will not be a prisoner of fear. I will not sit behind it’s bars and allow it to dictate my life.”

Natuurlijk heb ik in deze periode vele angsten gekend en nog steeds heb ik te maken met deze angst

Ik heb angst voor het Radboud.
In juli moet ik terug naar Nijmegen, ik zie er nu al tegenop tegen dit bezoek. Dit is het ziekenhuis waar ik gezond naar binnenliep. Vooral het plafond gaat mijn angsten oproepen, dit is het laatste dat ik heb gezien, voor het misging. Gelukkig is dan iedereen bij me om er voor mij te zijn.

Ik heb angst voor bellen.
Op het begin maakte ik gebruik van een tipbel. Deze bel hangt naast je hoofd. Aangezien ik alleen mijn hoofd kon gebruiken, kon ik hier met mijn hoofd tegenaan tikken. Door de canule hoestte ik veel en viel ik soms de andere kant op terug. Hierdoor heb ik nachten zonder bel gelegen. Ik kon niet roepen door de canule. Hierdoor heb ik nachten met pijn en ongemak doorgebracht. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik in de avonden enorm bang was om te gaan slapen.

Ik had angst dat mijn vriend mij zou verlaten
3 maanden voor de operatie leerde ik mijn vriend kennen. Ondanks dat het zo kort was, waren wij twee handen op een buik, tot het noodlot toesloeg. Hij is er al die tijd bij geweest, maar toch heb ik op een gegeven moment gedacht, wat heb je nu aan zo’n lelijk mens die je geen liefde kan geven? Ondanks alles is hij gebleven en stond hij dag&nacht voor mij klaar.

Ik had angst dat het teveel zou zijn voor mijn familie
Elke dag is mijn familie bij mij geweest, vrije tijd hadden ze niet meer. Buiten dat ik mij ontzettend schuldig heb gevoeld hierover was ik bang dat dit ze een keer de kop ging kosten.

“Every night her thoughts weighed heavily on her soul but every morning she would get up to fight another day, every night she survived.“

Advertentie