‘Luck is believing you are lucky’
Alweer 3 jaar geleden dat…
Ik met mijn koffertje en mijn dierbaren om me heen het Radboud UMC binnenliep. Waar ik naar lang wachten eindelijk werd klaargestoomd voor de OK. Ik kreeg een mooi operatie kleed aan, de controles werden uitgevoerd en nam afscheid van iedereen. Pap en mam liep nog even mee naar de deuren van de OK. Met tranen in de ogen gaven ze mij een kus en wenste ze mij succes.
Door de verpleegkundigen werd ik de voorkamer van de OK binnen gereden en vertelde ze mij dat ik nog even geduld moest hebben. Daar lag ik dan, te wachten in het ziekenhuisbed en wat duurde dat lang, voor mijn gevoel heb ik daar wel een uur gewacht.
Toen was het eindelijk zover, de chirurg kwam mij halen. Ik werd overgeplaatst naar de operatie tafel en de anesthesist vertelde mij dat ik aan iets moois moest denken, zo zou ik ook blij uit de narcose komen. Voor ik het wist, was ik in dromenland.
Na 4 uurtjes werd ik naar de recovery gereden, de operatie was geslaagd. Mijn familie werd gebeld en ik had een uitslaaptijd van ongeveer 2 uur. Maar ik nam het ervan en heb 4 uur lang uitgeslapen.
Ik was ontzettend moe en misselijk. Kon niet meer goed plassen, waardoor ze mij op de recovery 2x hebben gekatheriseerd. Uiteindelijk brachten ze mij terug naar de afdeling Neurologie.
Eenmaal op de kamer was ik zo ontzettend blij om iedereen te zien en glimlachte van oor tot oor. Maar dit veranderde al snel. Mijn zus wilde weten of ik nog in orde was en vroeg mij om alle namen op te noemen. Ik begon te wijzen, Loes, mama, Jordy en mijn arm ging steeds moeizamer omhoog en ik praatte alsof ik een hele gezellige avond had gehad. Mijn ogen werden groot en mijn zus rende in paniek de gang op.
Een verpleegkundige kwam kijken en benoemde dat dit een bijwerking was van het medicijn tegen de misselijkheid. De arts was toevallig nog op de afdeling en kwam even een kijkje nemen. Hij wist meteen dit is foute boel. Met de verpleegkundige liep hij de gang op en mijn zus ving de woorden herseninfarct en foute boel op. Ik werd meteen naar de CT- scan gereden.
Eenmaal in de CT-scan besefte ik niet goed wat er gebeurde, toen de scan klaar was, moest ik ontzettend erg plassen, dit kon ik nog goed aangeven, maar het plassen lukte niet meer en opnieuw werd ik gekatheriseerd. Op het moment dat ze mij de ruimte uitreden, gaf ik aan enorme hoofdpijn te krijgen. De artsen zagen meteen, dit gaat opnieuw fout.
Ik werd naar de SEH gereden en voor ik het wist stond de kamer vol met artsen, co assistenten en verpleegkundigen. Ik kreeg van alles ingespoten via het infuus. Door de misselijkheid moest ik overgeven en wilde ik rechtop gaan zitten, ik besefte dat mijn lichaam dit niet meer kon, ook kon ik niet meer aangeven dat ik moest overgeven. Op dat moment haalde ik veel kracht uit de persoon die mijn hand vast hield. Voor ik het wist was alles zwart en was ik voor even niet meer op moeder aarde.
Nu 3 jaar later…
Is er nog maar 1 woord dat alles omschrijft : GELUK!
Ik kon al na 1 jaar zeggen dat ik de revalidatie had afgesloten. En inmiddels heb ik al een half jaar het papiertje voor verpleegkundige op zak, werk ik weer, ga ik 4x per week sporten en ben ik gelukkig in Someren met Jordy en Loetje.
Ik krijg steeds meer kansen om mijn verhaal te delen. Inmiddels heb ik al in de Vrouw, Cosmopolitan en op Girlscene gestaan. Daarnaast heb ik ook nog een ontzettend coole podcast opgenomen en werd ik 3 weken terug benaderd door Hart van Nederland, waarop ik de meest lieve reacties heb gekregen.
Cosmopolitan: https://www.cosmopolitan.com/nl/health-en-body/a32864700/anne-herseninfarct-22-jaar/
Girlscene: https://www.girlscene.nl/artikel/33098-real-life-story-locked-in-syndroom
Held in eigen verhaal podcast: https://youtu.be/yF7AGUlVISY
Hart van Nederland: https://www.hartvannederland.nl/nieuws/gezondheid/anne-24-raakte-opgesloten-na-herseninfarct-nu-waarschuwt-ze-anderen
Als kers op de taart kreeg ik van de week een reactie op mijn blog, terwijl ik dit las sprongen de tranen in mijn ogen.
Beste Anne,
Puur per toeval kwam ik vanavond via LinkedIn op je blog terecht door een bericht dat in mijn netwerk geliked werd (‘Communicatie op de IC’). Toen ik je naam zag, ging er bij mij gelijk een belletje rinkelen.
Ik was namelijk op 31 januari coassistent bij de neurologie, toen dit vreselijke verhaal jou overkwam. Ik kan me nog goed herinneren hoe je de SEH werd opgereden en hoe je met dubbele tong praatte. Maar vooral kan ik me herinneren dat we op dat moment even oud waren en dat ik je hand vastgehouden heb terwijl alle mensen die (natuurlijk) véél beter wisten wat te doen, van alles aan het regelen waren. Toen bleek dat je ‘locked-in’ was greep me dat erg aan. We waren even oud en opeens was jou dit overkomen…
Daarom ben ik nu zo blij om te lezen dat het goed met je gaat. Wat super om te zien dat je van zó ver zó hersteld bent, dat je nu een ‘normaal’ leven leidt en gelukkig bent met je vriend. Dat maakt één van de heftigste gebeurtenissen uit mijn periode als coassistent gelukkig wat minder rauw.
Ik wens je het allerbeste toe en hoop op nog vele jaren in goede gezondheid!
Sprakeloos las ik het bericht nog eens. Dit was mijn laatste herinneringen als de ‘oude’ Anne. Ik heb meteen terug gemaild en wacht nog reactie af…maar dit bericht heeft me goed gedaan.
‘Suddenly, so many things become so little when we realize how blessed and lucky we are.’
Mijn grootste nachtmerrie 
Hoi Anne,
Met veel aandacht en verbazing las ik je blogs.
M’n conclusie: meid meid meid wat een krachtpatser ben jij! En…. respect.
Ik ben in een andere situatie (burn-out) al anderhalf jaar aan het vechten om m’n nieuwe zelf te worden en de dingen die jij schrijft zijn hierbij echt helpend en ook zo herkenbaar (al is de situatie natuurlijk compleet anders).
Diepe buiging en grootse complimenten.
Toi toi toi van een andere powervrouw 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Hallo andere powervrouw,
Allereerst bedankt voor je ontzettend lieve reactie. Helpend, dat is waar ik het voor die, mijn kennis delen en hopelijk andere motiveren. Elke situatie is anders, maar voor ieder net zo heftig. Ik ben blij dat mijn woorden jou kunnen helpen en motiveren.
Als er ooit iets in je hoofd spookt en je weet even niet hoe dit aan te pakken? Stuur mij gerust een berichtje! Ik kan niet beloven dat ik kan helpen maar zal altijd mijn uiterste best doen.
Ik wens je heel veel sterkte en bedenk, hou van je nieuwe ik!
Lieve groetjes,
Anne
LikeLike