“The worst kind of sad is not being able to tell why.”
Daar ben ik weer!
Gisteren heb ik er een nieuw gedichtje opgezet en ik kreeg veel vragen of het wel goed met ging of dat er iets was. Ik heb hier niks bedoeld over mijn gemoedstoestand, maar over een nadeel van NAH. Daarom wil ik het vandaag even goed uitleggen.
Bij iemand met hersenletsel lijkt het net alsof alle emoties onder een vergrootglas liggen en veel meer verstrekt worden. Ik ondervind zoveel plotselinge boosheid of verdriet. Dit kan komen door overprikkeling maar ook doordat ik gewoon gefrustreerd ben (vooral in deze tijd).
De emotieprikkel wordt aangestuurd door de hersenen, maar als dat het beschadigde deel is, is het eigenlijk heel logisch dat erna de reactie op de prikkel, ook anders geworden is. Het hangt natuurlijk af van je leeftijd, je persoonlijkheid maar ook van het soort letsel en de locatie ervan.
Op de site van hersenletsel uitleg is het volgende stuk te vinden:
“Mensen worden snel weggezet als huilebalk, labiel, moeilijk of ‘drama queen’. Dit wordt vaak zeer kwetsend en onterecht ervaren, de persoon met niet aangeboren hersenletsel kiest immers niet voor zijn letsel en de gevolgen daarvan.”
Boosheid en huilen is bijvoorbeeld niet het gevolg van woede of verdriet maar vaak van vermoeidheid. Daardoor kan troosten de situatie alleen maar erger maken. Het beste is om dat te vragen waar de tranen voor zijn.
Prikkels, emoties en spanning van buitenaf kan zomaar ineens te veel worden. Op dat moment ontstaan er ‘moodswings’ of terwijl stemmingswisselingen. Ik krijg het dan allemaal niet meer bij elkaar gedacht. Daardoor kan ik het overzicht verliezen en daardoor verlies van zelfbeheersing.
Het is niet altijd overprikkeling of vermoeidheid. Er kan ook gewoon sprake zijn van gedragsverandering. Of zelfs warm weer. Emoties kunnen afgevlakt of juist versterkt zijn. Emoties liggen bij mij meer aan de oppervlakte, waardoor ik door het minste of geringste in tranen ben. Ik ben niet altijd verdrietig of somber maar het kleinste beetje frustratie kan al tranen oproepen. Ik ben ‘emotioneel incontinent.’
Op het moment dat ik huil, is het ook compleet oncontroleerbaar. Ik huil tranen met tuiten, ik kom niet meer uit mijn woorden en kan heel moeilijk stoppen met huilen.
Door mijn gedragsverandering heeft er ook een karakterverandering plaats gevonden. Ik ben zo druk met mezelf om op te knappen en ‘het hoofd boven water te houden’ dat ik alle concentratie nodig heb om overeind te blijven. Daardoor kan ik soms minder empathisch of zelfs egocentrisch overkomen. Het is niet wie ik ben, ik ben gewoon even druk met opkrabbelen.
“I act like I don’t care, but deep down I swear it kills me.”
Mijn grootste nachtmerrie 