Aangenaam

“Chronic illness should not become the defining factor of your identity.  It is not the only part of you and is certainly not the most crucial part.“

Ik ben Anne en ik heb hersenletsel, maar ik ben het niet. Ik ben altijd maar de Anne die ziek is. Zo noem ik het, mijn hersenletsel: een ziekte. Het waren geen cellen die raar gingen doen of een orgaan die ermee ophield. Nee, het was gewone domme pech. Ik blog regelmatig over mijn beperkingen en waar ik tegenaan loop. Maar er is ook een Anne zonder dit alles.

Door mijn hersenletsel is niet mijn oude ik ineens verdwenen. De Anne die altijd in was voor een drankje en een feestje. De Anne die doorging tot de kroegen gingen sluiten. Ik mis het. Ik ben nog steeds een lomp persoon en een ontzettende flapuit. Ik ben nog steeds die gezellige Anne, alleen nu zijn de avonden korter en rustiger. Ik ben nog steeds de Anne die graag alleen is, maar geniet van momenten met andere samen.

Alles wat ik doe wat niet ‘normaal’ is, wordt gekoppeld aan afgelopen jaar.
Als ik wat laat vallen: ‘ja, het is je kracht he, die is nog niet optimaal.’
Als ik onhandig ben: ‘je coördinatie is nog niet goed.’
Als ik even moe ben: ‘je bent over je grenzen gegaan.’
Er is veel veranderd, maar ik nog steeds een lomp persoon en iemand die ook wel eens moe is. Het is niet altijd door afgelopen jaar, dit is wie ik ben.

Ik ben niet mijn herseninfarcten of mijn hersenletsel. Ik ben gewoon nog ik. Mijn hersenen zijn niet meer van mij, zij zijn mijn hersenletsel, maar ik ben Anne. Het is iets dat veel bepaalt in mijn leven maar het is niet wie ik ben. Ik zou willen dat de meeste mensen mij nemen om hoe ik ben en niet om wat ik heb. Ik heb nog steeds hetzelfde hart.

“I feel shame that chronic illness has become so intense that my whole life has become defined by what’s wrong.“

Advertentie