Stomme corona

“Why does it rain the hardest on those who deserve the sun te most?”

Zo, even een negatieve blog. Ik blog nooit negatief, maar nu moet ik het even kwijt. Wel wil ik eerst even zeggen dat ik het vreselijk vind voor alle familie, patiënten en alle andere die zijn getroffen door dit vreselijke virus. Ik wil het volgende alleen even kwijt, ik wil niet zielig overkomen, of aandacht vragen maar ik wil even orde in mijn kopje. Bloggen is voor mij mijn uitlaatklep en wil niemand op de tenen trappen. Ik begrijp dat er meerdere mensen zijn die zich vervelen of in een vervelende situatie zitten.

Ik ben niet angstig om het virus te krijgen, ik zie wel wat er op mijn pad komt. Ik hou me er niet zo mee bezig. Ik hou me aan de voorschriften en meer kan ik niet doen. Maar de bijwerkingen die er wel bij komen kijken, die beginnen mij langzaam vanuit binnen op te eten.

Al vanaf augustus zit ik thuis, eerst had ik een paar uur per dag therapie. En sinds februari zat ik dag in dag uit thuis. Eindelijk kreeg ik begin maart werk, ik vond het geweldig, ik ging met plezier en had geweldige collega’s, tot ik kreeg te horen dat we thuis moesten gaan werken. Iets dat ik nog niet kon, ik had nog geen persoonlijk account. Ik zou dus naar huis gaan zonder werk. Dan ga ik wel lekker veel sporten, dacht ik. Maar nee, ook dat ging dicht.

Deze week is mijn vriend bij me gebleven, die had een verkoudheid en kon vanwege omstandigheden niet naar huis. Samen hebben we klusjes gedaan, gewandeld, gekookt en boodschappen gedaan, maar zojuist ging hij weg. En toen kreeg ik een mentale klap, en nu? Ik heb deze week meerdere proberen te regelen of ik niet een handje kan helpen in de zorg, maar van mijn bedrijfsarts mag dit absoluut niet. Juist nu, nu dat ik mijn kennis mag toepassen mag het niet.

Ik merk dat mijn lichaam een kleine terugval heeft. Mijn linkerbeen heeft af en toe een eigen wil en ik ben veel moe. Ook dit kan van alle stress komen maar juist nu zou ik therapie hard nodig hebben of überhaupt een bezigheid, maar helaas, alles wat ik had is mij afgepakt. Dit begon vorig jaar al en begin maart,dit jaar, dacht ik, ik krijg het terug. En nog geen 1,5 week later wordt het je weer allemaal afgenomen.

En ja, er zijn dingen zoals puzzelen, lezen of serie kijken. Maar dit doe ik al sinds augustus, het hangt me even de keel uit eerlijk gezegd. Ik ga nu regelmatig een stuk wandelen, ook om mijn linkerbeen te trainen, maar dit lukt me een halfuur en dan kan ik niet meer. Dus ook dit is geen tijdverdrijf.

Mijn positiviteit is even op. Dit virus maakt mij mentaal zwakker in plaats van lichamelijk. Ik moet hiervoor een plaatsje zien te vinden, maar die is nog ver te zoeken.

“The only thing that makes life unfair is the delusion that it should be fair.”