24. Ik bin d’r beej!

“I’m not being too ambitious or optimistic, I just really believe in my ability to make magic happen.”

Vorig jaar ‘Vastelaovend’ was ik net op tijd overgeplaatst in het ziekenhuis van Venlo. Ik volgde elke optocht en elk evenement op de tv.
In die tijd was ik ontzettend verdrietig en ik typte op mijn spraakcomputer: Volgend jaar met ‘Vastelaovend’ sta ik weer voor het stadhuis. Vol ongeloof keek iedereen me aan. En kijk eens, IK STOND ER!

Ik ben 3 dagen geweest, helaas wel maar een paar uurtjes.

Op zaterdagmiddag ben ik bij de ‘Boetegewoene Boetezitting’ geweest samen met een goede vriendin en haar vrienden. Op zondagavond heb ik een vaste traditie, Bin d’r beej voor het stadhuis en dit jaar was het extra speciaal want het was de laatste. Samen met een vriendin mocht ik voor de hekken, weg van de drukte, genieten de show. Op maandagmorgen werd ik wakker met de ergste hoofdpijn die ik ooit heb gehad. Ik merkte dat de laatste dagen misschien toch iets teveel waren geweest. Samen met mijn vriend heb ik toen de hele dag op bed gelegen. Op dinsdag was het de ‘Boerebroelóf’, ik werd wakker zonder hoofdpijn, gelukkig! Een goeie vriend van me was dit jaar bruidegom dus ik wou erbij zijn. Mijn zus heeft een enorme hekel aan ‘Vastelaovend’ maar heeft zich opgeofferd om een paar uurtjes met me mee te gaan.

Ondanks dat ik er dit jaar stond, was het niet de Vastelaovend die ik had gehoopt. Het was er een met een lach en veel tranen. Ik zag iedereen hun jeugd beleven, 6 dagen op de lappen gaan, zuipen en feest vieren. Maar dat was voor mij een confrontatie met de jeugd die mij is afgenomen. Ik heb zeker wel genoten, vooral van die ontzettend lieve mensen om me heen. Maar dit jaar was het gevoel van ‘Vastelaovend’ stukken minder. Ik moet toch altijd rekening houden met met mijn energie, of ik ergens kan zitten (dus sjouw ik altijd een krukje mee) en mijn moeilijke blaas.

Hoe gaat het verder?

Volgende week begin ik eindelijk weer met fysiotherapie en heb ik afspraak bij diëtiste.

Ik heb vorige week een afspraak gehad bij de plastisch chirurg en ik word ingepland voor een operatie om mijn litteken van de canule te dichten. Het wordt dan een streepje die precies in de plooi van mijn nek valt. Het litteken valt niet zo heel erg op en ik heb er geen pijn aan, maar ik ben toch een meid van 23 die geeft om haar uiterlijk.

Vanmiddag ben ik bij de orthopeed geweest. Ik loop namelijk al maanden met pijn in mijn rechtervoet. Ik heb al foto’s gemaakt en een echo gehad, hierop is te zien dat er een klein fractuur in zit van een aantal maanden geleden, hier is niks meer aan te doen.

Met werk zijn ze druk bezig , maar er hebben zich wat complicaties voor gedaan, waar ik niet teveel over kan zeggen maar wel erg door ben gekwetst.

Ik merk dat nu het rouwproces begint van het loslaten van de ‘oude ik’ en het accepteren van de ‘nieuwe ik’, met de goede mensen om me heen is dit een stuk gemakkelijker. Al is dit kringetje inmiddels angstig klein aan het worden, maar hier wil ik niet teveel woorden aan vuil maken.