“You have no idea how much effort I have to put into all that I do.”
Heel soms, dan bekruipt mij een gevoel van angst en dan krijg ik wiebelbenen. Wanneer ik hoog sta op een balkon of roltrap of wanneer auto’s mij grote snelheid voorbij razen. Ik ben niet dan bang, maar in mijn onderbewustzijn raak ik angstig. Mijn benen beginnen te wiebelen en van binnen raak ik in paniek. Niemand die het ziet, behalve mijn bekenden, die zien de angst in mijn ogen.
Buiten wiebelbenen, heb ik ook last van wiebelarmen en een wiebelromp, een compleet wiebellichaam dus. Het is niet altijd, maar het komt ineens en verdwijnt ook zomaar.
Even een korte uitleg uit de parktijk:
Pas geleden zat ik bij Grenswerk boven op het balkon, de grote hoogte zorgde al voor wiebelbenen. Ik had een kruk gereserveerd, het bleek een hoge kruk zonder leuning, wat zorgde voor moeite in mijn balans en dus kreeg ik een wiebelromp. Toen was ik in mijn hoofd dus al in een lichtelijke paniek en greep de leuning stevig vast. Als mensen mij perongeluk duwde, schoot er weer een paniek door me heen. Toen kreeg ik ook nog een glas drinken en kreeg ik wiebelarmen. Op dat moment moest ik mij focussen op balans, mijn wiebelbenen door de hoogte, de duwende menigte om me heen, de leuning stevig vasthouden en dan nog mijn cola niet knoeien. En uiteindelijk eindigde dit in een groot wiebellichaam. Ik heb mijn zus gevraagd om mijn drinken vast te houden en ik ben gaan staan. Mijn wiebelromp en wiebelarmen verdwenen en uiteindelijk had ik alleen nog wiebelbenen.
Natuurlijk is het ook een kwestie van val angst en vertrouwen krijgen in mijn eigen lichaam. Alleen vind ik het soms zo vreemd dat ik de ene keer stevig op mijn benen sta en de andere keer een wiebelend poppetje ben. En dit is een kwestie van hersenletstel.
“My new normal is to continually get used to new normals.”
Mijn grootste nachtmerrie 