“I’m lost and it kills me.”
Op 12 februari mag ik naar de medium care. Hier heb ik een grote kamer, een eigen badkamer en hele grote ramen met uitzicht. De zorg is hier heel anders dan op de IC. Wel ben ik meer bij, ik kan inmiddels al scheel kijken en lachen (wel blijft de linker mondhoek achter en ben net André van Duin).
Ter preventie moet ik in isolatie liggen maar even later blijk ik besmet te zijn met MRSA. Dit betekent dat de zorg een geel minion pakje aanmoet. Gelukkig hoor ik na 2 weken dat ik niet meer besmet ben.
Ik krijg steeds meer oorpijn en het blijkt door de neussonde te komen. Volgens de KNO-arts moet ik buisjes, door de MRSA doen ze dit op de kamer. Ik moet worden verdoofd met enorme spuiten in mijn oren. Links doet pijn, maar het lukt, even op de tanden bijten. Als ze rechts willen beginnen, blijkt het dat de verdoving niet werkt. Ze proberen sneetjes te maken in mijn trommelvlies, dit doet ongelooflijk veel pijn, ik kan ook nog niet schreeuwen, wat een nachtmerrie. Dit is zo’n marteling dat pap na één oor aangeeft te stoppen. De week erop proberen ze het opnieuw op de OK. Op die dag ben ik de hele dag nuchter, maar om 3 uur komen ze vertellen dat er iets tussen is gekomen. Morgen een nieuwe poging. Deze keer gaat het wel door. Ik ben in paniek als ik naar de OK word gereden, doordat ik deze route op 31 jan ook reed, al weet ik dat dit voor de oren is. Gelukkig gaat alles goed en word ik wakker met pap naast me.
Ik krijg in de avonden veel bezoek van familie en vrienden. Dag in, dag uit heb ik carnavalsmuziek op, de kamer wordt versierd en ik volg alles online. Op dinsdag komen als verrassing het driespan van Jocus Toekoms langs, ik geniet hier vreselijk van.
Ik krijg steeds meer cadeaus en kaarten, hier krijg ik kracht van. Deze worden opgehangen zodat ik erna kan kijken. Zelfs van VVV krijg ik een shirt met alle handtekeningen.
De dokter voelt ook spierspanning in mijn voet, wat een positief nieuws, Ik oefen met de fysio om te zitten op de bedrand, maar hier word ik nog duizelig van. Ik voel mijn lichaam weer op gang komen en ik kan mijn hoofd zelf rechtop houden. Wat een fijn gevoel dat ik merk dat mijn lichaam nog wilt.
Ik krijg een tipbel, dit is een bel naast mijn hoofd waar ik tegen kan duwen. Helaas gaat dit vaak fout door het het hoesten en lig ik nachten alleen zonder bel. Ook kan ik helaas nog niet praten, waardoor ik niemand kan roepen.
Er komt een bedrijf kijken of ik geschikt ben voor een oogcomputer, op die manier kan ik communiceren. Ik heb het apparaat binnen 20 seconden door en ben geschikt. Wel heb ik de voorwaarde dat ik ermee moet kunnen appen. Na één week krijg ik de oogcomputer met tablet. Wel is het heel vermoeiend. Ik wil zoveel vertellen maar zit echt opgesloten in mijn eigen lichaam.
Ik krijg het goede nieuws dat ik naar het stedje van lol en plezeer mag om daar op te knappen..
“She remembered who she was and the game changed.”
Mijn grootste nachtmerrie 
Ha lieve Anne, en familie.
Hoorde gister wat je meemaakt.
Wij willen je dan ook heel veel sterkte,kracht, en vertrouwen geven en hopen dat het goed komt. Respect hoe je er mee omgaat en het opgeschreven hebt. En wij maar zeuren om de ” KLEINE” dingen.
Ook veel sterkte voor je familie. 🍀🍀
Fam Janssen. Wim Angelique Stan Kevin
LikeLike