3. Intensive Care Nijmegen

“Thankful, grateful and blessed.”

Gelukkig heeft mijn zus een dagboek bijgehouden en kan ik alles nog vertellen.

Maar wat is er gebeurd? Op de kamer zijn er bloedstolsels in de bloedvaten gekomen. In de CT scan is dit 2x opnieuw gebeurt. Hierdoor is de pons van de hersenstam dood, dit deel is verantwoordelijk voor de aansturing van de ledematen.

De eerste week is zeer belangrijk, de hoeveelheid wondvocht in mijn hoofd kan nog teveel worden, dit zou namelijk niet passen. En fataal zijn. Zelf heb ik hier niks van meegekregen, maar gelezen en gehoord. Mijn naasten slapen in het Radboud hotel, dan kunnen ze dicht bij me zijn. Na één week ben ik buiten levensgevaar en gingen ze weer naar huis, wel komen ze elke dag langs.

Ik kan alleen nog mijn ogen bewegen, dit besef komt pas na 2 dagen. Het is vreemd dat ik mijn arm wil optillen maar dit niet gebeurd. De artsen zeggen dat ik geluk heb gehad, mijn slagader is nog open, hierdoor kunnen ze niet zeggen of het nog goed komt, ik heb geluk met mijn leeftijd, andere delen van de hersenen kunnen het overnemen. Dit gaat wel veel tijd kosten.

Ik heb een beademingsbuis en reageer hier erg op. Mijn stembanden werken helaas niet, ik communiceer via mijn ogen. Omhoog is ja en omlaag is nee. Ik krijg veel bezoek, al kreeg ik hier weinig van mee. Na 8 dagen is de beademing niet meer nodig en krijg ik een canule. Het hoesten is minder maar helaas nog veel aanwezig. Ook krijg ik een rolstoel, met de tillift mag ik eindelijk uit bed en in de stoel.

Samen met pap en mam heb ik een gesprek,ik schrik niet meer van het nieuws, ergens zag ik dit al aankomen. Gelukkig is mijn hersenslagader open en weten ze niet wat ik heb, ik ben zeldzaam. Ik heb geluk dat ik nog jong ben, hierdoor kunnen andere delen van de hersenen bewegingen overnemen, een prognose kunnen ze niet stellen helaas.

Ik bleek een longontsteking te hebben, gelukkig weet ik hier niet veel meer van. Toen ik het hoorde, dacht ik, ja hoor, ik weer. Hierdoor had ik nog meer last van hoesten. Waardoor ik nog meer morfine nodig had.

“Everyday is a second change.”

• 

Advertentie