Het begin

“You can’t go back and change the beginning.“

Allereerst zal ik even uitleggen, hoe het begon. Op 1 mei 2018 werd ik opgenomen om mijn amandelen te laten knippen,geen probleem dacht ik. Toen ik één week zonder eten en 5 nabloedingen verder was, besloten ze om nog eens te opereren. Hier knapte ik snel van op, maar eten doorslikken was nog moeilijk. Na vele onderzoeken, kwamen ze erachter dat ik aan de linkerkant een stembandverlamming had. Ik kreeg een CT scan om te controleren of mijn zenuwen in orde waren. In juli moest ik terug voor de uitslag, pap wou me brengen, want het was bloedheet en de auto heeft airco. Eenmaal bij de KNO- arts, kreeg ik te horen dat de zenuwen volledig in orde waren. Helaas kreeg ik het slechte nieuws dat ik een aneurysma op de basalaris had, of terwijl een verdikte hersenslagader. De grond zakte onder mijn voeten weg, wat was ik blij dat pap mee was. Na de shock kwam het besef, ik ben een 22- jarige met een tikkende tijdbom in mijn hoofd. Ik werd doorverwezen naar de neuroloog, het was zeldzaam.

Ik werd opnieuw doorverwezen, naar Maastricht. Hier kreeg ik in september een angiografie, even in Jip en Janneke taal, dit is een onderzoek waarbij ze met een draadje in de lies naar binnen gaan en door de rug naar het hoofd, hierbij wordt er contrastvloeistof ingespoten en er worden foto’s gemaakt. De pijn die ik bij elke foto kreeg,was extreem. Hierna moest ik 4 uur plat blijven liggen. Ik kreeg te horen dat de vorm zeldzaam was en dat ze het in Maastricht niet durven opereren. Ik werd doorverwezen naar een neurochirurg in het Radboud in Nijmegen. Hier werd mij de keuze gesteld om het te laten opereren of om met een tijdbom rond te lopen, want dat die zou knappen was vrij zeker. Ik koos ervoor om het te laten opereren, ik wou niet rondlopen met de onzekerheid van een tijdbom. In januari kreeg ik te horen dat ik op 31 januari aan de beurt was.

Ik heb geleerd te genieten van de kleinste dingen. Ik was stukken optimistischer en was veel gelukkiger. Ik ging een weekend weg, naar de Efteling, naar de dierentuin en was meer met de familie. Ik haalde ineens alles uit het leven, alsof ik wist dat dit niet goed ging aflopen.

“Enjoy the little things in life, one day you’ll look back and realize they were the big things.”