“Remember why you started.”
Op 30 januari gingen nog met het gezin en de aanhang uit eten. Want ik was nogal nerveus en kon wel wat afleiding gebruiken. Op 31 januari werd ik wakker en rookte tegen beter weten in, nog een sigaret voor de spanning. We stapten in de auto en vertrokken naar Nijmegen, inmiddels na de vele onderzoeken kende ik de route wel, dus verveelde ik mij kapot, hierdoor steeg de spanning nog meer. Eenmaal op de afdeling mochten we na wat testjes,plaatsnemen in het koffiezitje. Hier moesten we ongeveer 2 uur wachten, hongerig en nerveus wachtte ik af. Ik werd geroepen om me om te kleden en afscheid te nemen. Toch wel angstig maar dapper, niet wetend dat ik erna niks meer kon zeggen, zei ik tot straks. Ik werd naar de OK gebracht, hier heb ik nog 2 uur gewacht tot ik aan de beurt was. Alles werd aangesloten en ik moest een mooie droom uitkiezen. Ik werd wakker op de recovery, en kreeg te horen dat de operatie was geslaagd. Wel moest ik 4 uur op de recovery blijven. Ik vond dit vreselijk voor mijn familie en vriend, zij hadden al zolang gewacht. Op de recovery was ik erg moe en sliep veel. Na 4 uur, mocht ik naar de kamer, hier werd ik opgewacht door mijn ouders,zus,schoonbroer en vriend. Maar hier ging het mis, op de kamer in het bijzijn van iedereen, kreeg ik een herseninfarct. Ik werd met spoed naar de CT gereden, hier kreeg ik een scan en vloog iedereen om mij heen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde, er was paniek! Ik werd naar de SEH gebracht, hier wou ik gaan zitten, maar merkte dat mijn lichaam niet deed wat ik wou. Hierna kreeg ik morfine en een beademingsbuis. Vanaf toen is alles zwart…
“A single thread of hope is a very powerful thing.”
Mijn grootste nachtmerrie 